Interview Elvin Post

Elvin Post schreef eerder voor volwassen. Misschien heb je zijn boeken Arizona Blues, Geboren verliezers of de Cursus gelezen. In februari kwam zijn eerste jeugdthriller, Geen weg terug uit. De hoogste tijd om eens kennis te maken met deze auteur.

Je schreef boeken voor volwassenen. Dit is je eerste boek voor young adults. Hoe is dat zo gekomen?

Ik heb ooit aan mijn dochters beloofd dat ik een kinderboek voor ze zou schrijven. Inmiddels zijn ze 14 en 19. Voor een kinderboek zijn ze al te oud, het is dus een young adult thriller geworden. Ik ben blij dat het er eindelijk van is gekomen en heb veel plezier gehad tijdens het schrijven. Het voelde een beetje als opnieuw debuteren. Een jeugdthriller schrijven, is iets heel anders dan een thriller voor volwassenen. Gelukkig ging het goed en heb ik met De Fontein een fijne uitgever gevonden.

Hoe ben je met schrijven begonnen?

In New York. Ik was vierentwintig en werkte daar voor een literair agentschap. Ik las veel manuscripten van aspirant-schrijvers. Op een gegeven moment dacht ik: misschien moet ik het zelf ook maar eens proberen. Dat is gelukt, al duurde het wel tot mijn negenentwintigste voordat ik eindelijk tevreden was en mijn eerste boek naar een uitgever durfde te sturen. Inmiddels heb ik zeven thrillers voor volwassenen geschreven en nu dus mijn eerste jeugdthriller.

Waar haal je je inspiratie vandaan? En wat doe je als jouw inspiratie stokt?

Inspiratie komt overal vandaan. Een artikel in de krant, een opmerking van iemand op straat, een televisieprogramma, een herinnering of gewoon een ingeving waarvan je je later niet herinnert waar hij vandaan kwam… voor Geen weg terug was het een herinnering. In mijn tienerjaren fietste ik ’s avonds laat na een schoolfeest naar huis. Ineens zag ik een politiebusje op de weg staan. Ik schrok omdat ik geen licht had, maar de politieagenten besteedden totaal geen aandacht aan me. Achter het busje lag een neergeschoten man in een enorme plas bloed. In mijn boek maken vier tienermeiden iets soortgelijks mee. Alleen staat er geen politie, maar een zwarte Mercedes met geopende portieren. Er liggen twee ogenschijnlijk dode mannen naast en in de auto staat een tas met tachtigduizend euro. Een van de meiden neemt het geld mee, tot onvrede van de hoofdpersoon. Dan blijkt dat een van de mannen nog leeft en deel uitmaakt van een groep zware criminelen… Wat ik doe als mijn inspiratie stokt? Dan ga ik wandelen, sporten of naar de film. Of ik begin gewoon. Vaak komt het uiteindelijk wel op gang en moet je gewoon even doorzetten.

Heeft schrijven jouw leven veranderd?

Na mijn baan in New York heb ik nooit meer in vaste dienst gewerkt. Dus ja, in zekere zin wel. Al is het al zo lang zo dat ik met schrijven mijn geld verdien, dat er ook niet echt iets is veranderd. Bovendien sta ik er best dubbel in: ik vind schrijven leuk en houd ervan veel tijd op mezelf te zijn, maar soms mis ik ook het contact met mensen. Nu ik mijn eerste jeugdboek heb geschreven, lijkt het mij dan ook erg leuk om meer scholenbezoeken te doen.

Wie zijn jouw favoriete kinderboekenauteurs en waarom?

Ik vind de boeken van Roald Dahl geweldig en heb vroeger ook genoten van de boeken van Michael Ende. Het oneindige verhaal natuurlijk, maar vooral ook Momo en de tijdspaarders. Het is een vijftig jaar oud boek dat nog steeds actueel is. Meer actueel dan ooit, misschien wel. De boodschap in het boek is dat het niet goed is voor mensen dat we almaar sneller denken te moeten. Ik hou van dit boek en geef het vaak cadeau als er een baby is geboren. Ik noem het ook in Geen weg terug, waar een van de personages het voor zijn Duitse lijst leest.

Hoe gaat het schrijven van een boek bij jou in zijn werk? Bedenk je van tevoren het hele verhaal, of begin je en kijk je waar je uitkomt?

Dat verschilt per boek. Meestal is er een globaal idee en vul je de details gaandeweg in. Dat vind ik ook het leukst. Als je alles van te voren al weet, dan loop je het risico dat het een invuloefening wordt. Bij Geen weg terug had ik de grote lijnen in mijn hoofd en kreeg ik daar onderweg nieuwe ideeën bij, zoals de plotlijn over Anna. Zij heeft een moeder die alcoholiste is en zorgt meer voor haar moeder dan andersom. Ik realiseer me dat ik niet alle problemen van de wereld kan oplossen, maar als er kinderen zijn die dit meemaken en zich erin herkennen, dan voelen ze zich misschien wat minder alleen.

Welke tips heb je om kinderen aan het lezen te krijgen?

Laat ze vrij. Ik heb zelf heel lang niet gelezen omdat ik murw gebeukt was door alles wat ik verplicht moest lezen voor mijn boekenlijst. Gelukkig hebben kinderen nu meer vrijheid om te kiezen. Waar het voor mij om gaat: worden ze geraakt door wat ze lezen? De een houdt van spanning, de ander van een roman, weer een ander wil graag een liefdesverhaal. Als er boeken worden opgedrongen, dan ontstaat er weerstand. Als een kind zelf mag kiezen en niet te horen krijgt dat zijn of haar keuze ‘niet goed genoeg’ is, geeft dat een fijn gevoel. En als ze even niet willen lezen: ook goed. Zelf wilde ik jarenlang ook alleen maar buiten zijn en achter een bal aanrennen…

Lees de tip bij Geen weg terug op onze site.