Margje Woodrow woont samen met haar man, kinderen en hond in Brabant. Ze heeft een aantal jaren voor de klas gestaan, maar nu richt ze zich volledig op het schrijven van jeugdthrillers. In 2021 won ze met haar n jeugdthriller Fake trip de prijs van De Jonge Jury. Onlangs in haar nieuwste boek uitgekomen, Shame on you. Tijd om kennis te maken met deze auteur!
Hoe ben je met schrijven begonnen?
Als leerkracht van groep 8 vertelde ik aan mijn leerlingen verhalen over wat mijn klasgenoten/vrienden en ik uitspookten op de middelbare school rondom het spel truth or dare. Toen mijn zoon Micky (18) de eerste drie jaar van zijn leven vaak in het Sophia ziekenhuis in Rotterdam lag, ben ik die verhalen op gaan schrijven voor mijn leerlingen. Ik werd een soort van verliefd op het schrijven, zo van: wow, dít vind ik echt heel erg leuk.
Wilde je altijd al schrijver worden?
Nee, ik had mijn droombaan al. Wel besteedde ik veel aandacht aan ‘lekker’ lezen in de klas. Mijn groep achters mochten lezen wat en waar ze maar wilden. Leesplezier stond voorop.
Bij mij is in een verdrietige en moeilijke periode van Micky’s operaties iets cools ontstaan: mijn liefde voor het schrijven. Dat hij mijn co-writer is geworden voelt voor mij echt als magic.
Waar haal je je inspiratie vandaan? En wat doe je als jouw inspiratie stokt?
Ik kies onderwerpen die jongeren zelf aandragen tijdens schoolbezoeken of via socials. Groepsdruk, zelfvertrouwen, vriendschap, grensoverschrijdend gedrag, jaloezie, de fijne en minder fijne kant van socials, jezelf zijn en blijven, discriminatie, pesten, relaties, jezelf vergelijken met anderen een vertekend zelfbeeld, liefde enz.
Via een bloedje spannend verhaal in een herkenbare setting wil ik het volgende meegeven: Be kind. Ga met anderen om op een manier die je ook voor jezelf wenst. Blijf dicht bij jezelf.
In Shame on you spelen ‘shaming’ en de ‘cancel culture’ een grote rol. Iets dat je real life ook steeds meer ziet. Ikzelf krijg er de rillingen van. Social media kunnen hartstikke leuk zijn, totdat…
Leesplezier staat bij mij absoluut voorop. Lezen is een beleving, de film zelf maken in je hoofd. Met jongeren werk ik (gruwelijke) actiescènes uit. In Smash: de paintball scène. In Shame on you: de kanoscène. In Fake trip: de banenbootscène. Eigenlijk is mijn samenwerking met jongeren dé manier om door te kunnen als ik vastloop. Hun input maakt mij weer enthousiast.
Hoeveel uur schrijf je per week? Heb je een vaste routine?
Ik schrijf op de dagen dat ik geen scholen bezoek en begin dan rond 8.30 uur en werk door tot een uurtje of 17. Ik heb niet de beste focus, maar ik heb wel discipline, dus een deadline haal ik vrijwel altijd.
Waar ben je op dit moment mee bezig?
Shame on you is net uit en dus ik neem even een pauze om andere dingen te doen. Wandelen, sporten, leuke dingen doen met vrienden een familie, festivals bezoeken… na de release van de nieuwste vind ik het heerlijk om daar wat meer mee bezig te zijn.
Heeft schrijven jouw leven veranderd?
Als leerkracht werkte ik samen met anderen en dat vond ik geweldig. Toen ik mezelf volledig op het schrijven en de schoolbezoeken ging richten, was het wel wennen om die verbinding te moeten missen. Samen iets opbouwen, ik hou daar gewoon enorm van. Daarom vind ik het zó leuk om jongeren te betrekken bij mijn jeugdthrillers.
Hoe verwerk je maatschappelijke thema’s in je boeken?
Dat ontstaat eigenlijk heel natural. De personages worstelen met van alles en nog wat en de dader doet zij/haar dingen natuurlijk niet voor niets. Actie vraagt om reactie.
Wie zijn jouw favoriete jeugd- en/of kinderboekenauteurs?
Erna Sassen. Mijn dochter Holly houdt van haar jeugdromans. Haar schrijfstijl, de personages, de toon, de humor; zo ontzettend goed!
Het boek Trash van Andy Mulligan is mijn favoriet. De vriendschap tussen de drie jongens is prachtig en het verhaal is niet normaal spannend. De film is trouwens ook een aanrader.
Hoe gaat het schrijven van een boek bij jou in zijn werk?
Meestal begin ik met een storyboard waar ik personages en de verhaallijn uiteenzet. Een erg leuke, soms ook frustrerende fase, omdat er dingen moeten sneuvelen. Ik wil dat het verhaal geloofwaardig en origineel is, een echte Woodrow. Het plot denk ik van tevoren grofweg uit, maar tijdens het schrijven plopt er van alles op dat lekker werkt voor het plot. Mooie momenten zijn dat waar ik blij van word.
Micky denkt mee en neemt de jongens in de verhalen op zich. Hij is sterk in de dialogen en het verhogen van de spanning in het verhaal.
Welke tips heb je om kinderen aan het lezen te krijgen?
O, wat zou ik graag meer zien dat al op basisscholen de nadruk veel meer komt te liggen op lekker lezen en minder op begrijpend-en- technisch lezen.
Wat ik tijdens mijn schrijversbezoeken op middelbare scholen steeds vaker zie is dat er in de klas wordt gelezen in door jongeren zelfgekozen boeken. Thrillers, romcoms, biografieën, graphic novels, romans, literair, niet literair; alles is oké. Het gaat daar om de beleving in plaats van het verantwoorden van wat je hebt gelezen. Een goede en mooie ontwikkeling vind ik, zeker omdat op deze scholen het leesplezier is vergroot.
Wist je dat ik…
- Door research voor Shame on you nu verslingerd ben geraakt aan kanoën.
- Binnenkort met de eerste crime podcast voor jongeren kom? Van mijn 3e jeugdthriller Kater is een ongelooflijke spannende podcast gemaakt, ik kan niet wachten totdat iedereen deze kan beluisteren.
- Dat muziek een belangrijke rol speelt in mijn leven? Ik luister er graag naar en bezoek graag concerten van mijn favoriete bands. Vorige week zag ik Pearl jam nog op Pinkpop. Mijn passie voor muziek deel ik met mijn dochter Holly. Door record stores struinen met haar, op zoek naar mooie lp’s is wat we erg leuk vinden.
- Dat er in Shame on you QR-codes zitten die leiden naar filmpjes. Dus dat Shame on you lezen, kijken-en-luisteren is?
- Gisteren met Micky op een terrasje in Amsterdam zo’n gaaf idee voor een nieuwe jeugdthriller heb besproken? Het is al zeggen we het zelf briljant, super origineel, maar ook zó akelig echt dat we hier nog wel een aantal keer over moeten sparren. Nog eventjes geduld…
Foto: Uitgeverij De Fontein
