‘Maar het fijnste vindt Aaron het wanneer ze allemaal
op de schommel gaan luisteren naar een verhaal.
Een boek schrijven, denkt hij, dat is het helemaal.’
Aaron Terhaar vindt niets zo fijn als met z’n allen in de tuin zitten en naar een verhaal luisteren. Hij zit alle zomerdagen buiten te tekenen en droomt van de dag dat hij zelf een verhaal zal verzinnen.
Maar wanneer hij moet leren lezen, blijven de letters er steeds maar als krabbels uitzien. Het wordt al snel duidelijk dat lezen voor hem veel moeilijker is dan voor zijn klasgenoten. Wanneer juf Groenhart de klas vraagt om een verhaal te schrijven, lukt het Aaron niet om ook maar één woord op papier te krijgen. Nu weet hij zeker dat zijn droom om verhalen te kunnen vertellen nooit uit zal komen… totdat Aaron in een vlaag van inspiratie een andere, heel bijzondere manier bedenkt om een verhaal te vertellen.
In drie woorden
Dyslexie, tekenen, van binnen uit
In meer woorden
Dit boek gaat over Aaron, een gevoelig jongetje dat enorm kan genieten van mooie verhalen. Hij doet dat het liefst samen met zijn familie. Het spreekt voor zich dat Aaron als liefhebber van vertellingen enorm uitziet naar het moment dat hij zelf kan lezen. Maar helaas blijkt al gauw dat lezen een vaardigheid is die Aaron zich maar niet eigen kan maken. En dat tast zijn onbevangenheid en creativiteit aan. Hij verruilt zijn vrolijke outfits voor doorsnee tenues en verbergt zijn gevoelens. Hij wordt onderdeel van de eenheidsworst om maar zo min mogelijk op te hoeven vallen. Maar deze attitude blijkt al gauw toch niet de juiste keuze want als de klas een verhaal moet schrijven valt hij alsnog door de mand. Maar dan herpakt Aaron zich, en komt hij met een fantastisch alternatief. En wat blijkt: lezen mag dan een bijna onoverkomelijk struikelblok zijn, vertellen kan hij als de beste. Met zijn verhaal weet hij de kinderen en de juf tot tranen toe te beroeren en behalve dat, is hij ook nog eens een getalenteerd tekenaar. Door deze ontdekkingen komt het zelfvertrouwen en de eigenheid die zo bij Aaron past zachtjes aan weer naar boven drijven.
Achter in het boek geven zowel de schrijver als de illustrator een toelichting over de totstandkoming van dit verhaal. De schrijver verduidelijkt onder andere de link tussen Aaron Terhaar en Aaron Douglas, die een sleutelrol speelde in de Harlem Renaissance. Ook vertellen ze allebei over hun eigen strubbelingen bij het leren lezen en dragen ze duidelijk uit dat leerproblemen niet bepalen wie iemand is. Iedereen heeft zijn eigen worstelingen maar ook eigen talenten. En dat maakt ieder mens bijzonder, uniek, mooi en sterk. De hoofdpersoon uit dit boek is daar een goed voorbeeld van. Hij deelt met zijn vertellingen en tekeningen vreugde en verdriet. Doordat persoonlijke levenservaringen aan dit verhaal ten grondslag liggen is deze vertelling als het ware van binnen uit op papier gezet. Dat maakt het warm en gevoelig. Een mooi pleidooi voor ons allemaal om onder alle omstandigheden jezelf te blijven en een hart onder de riem voor kinderen met leerproblemen, in het bijzonder voor dyslectici.
Om de tekeningen van Aaron, het hoofdpersonage, te kunnen onderscheiden van de andere illustraties zijn de eerstgenoemde gemaakt op ruitjespapier. Beide zijn vrolijk, soms grappig maar vooral warm. Over de rijm kan gezegd worden dat het helpt om het verhaal vlot te kunnen lezen. Het voelt totaal niet geforceerd, zoals je soms ervaart als er omwille van de rijm ietwat kromme zinnen ontstaan. Chapeau voor Edward van de Vendel die het boek zodanig vertaald heeft dat de rijm nergens wringt. Qua tekst is het boek soms wel wat pittig voor kinderen, ik denk dat deze af en toe wat toelichting zal vragen als de toehoorders nog erg jong zijn.
Vanwege de boodschap die duidelijk in het verhaal verweven zit vind ik dit boek behalve voor kleuters zeker ook geschikt voor kinderen uit groep 3 en 4!
