“Zo lief
Zo zacht
Zo klein”
Twaalf prenten met twaalf gedichten voor de jongste kinderen en hun (groot-)ouders. Een waardevol poëzie-prentenboek over de eerste twaalf maanden van een kinderleven. Over luiers, krampjes, knuffels en het ontdekken van de eerste woordjes. Over heel veel slapen, of juist niet…
In drie woorden
Lief, aandoenlijk, ontroerend
In meer woorden
Hans en Monique Hagen zou je kunnen kennen van vele mooie boeken als Jij bent de liefste of Nooit denk ik aan niets. Hans en Monique zijn een gouden duo. Ze maken poëzie toegankelijk en beschrijven thema’s op een manier die je raakt. De eerste twaalf maanden van een mensenleven is een periode waarin er veel verandert in een korte tijd. Van het ene op het andere moment kan de verwondering omslaan in wanhoop of in een groot geluk. In twaalf gedichten maak je kennis met de luiers, de box en de eerste woordjes. De gedichten zijn zo lieflijk en zacht geschreven, helemaal passend bij het thema.
Hans en Monique zijn gewend om vanuit de ik-persoon te schrijven. Het lag dan ook voor de hand om dat weer te doen. Maar… een pratende baby? Dat vonden ze al snel flauw en potsierlijk klinken. Daarom hebben ze ervoor gekozen om de ik-persoon deze keer de volwassene te laten zijn. Hierdoor kan je de gedichten ook meer op jezelf betrekken en kan het je een warm gevoel geven.
De paginagrote illustraties gemaakt door Charlotte Dematons zijn een lust voor het oog en bepalen grotendeels de sfeer van het boek. De ene illustratie is uitgebreider dan de ander, maar deze afwisseling is prettig en passend bij ieder gedicht. De baby’s, dieren en alles daaromheen zijn heel gedetailleerd weergegeven. Je blijft kijken omdat er zoveel te zien en te ontdekken valt!
Ben je een aanstaande (groot-)ouder of krijgt iemand in je omgeving een kindje?
Dan is dit boek van het supertrio een heel passend (kraam)cadeau!
