‘Deze wereld en de dingen die we zien…. heb jij soms ook het gevoel dat die allemaal niet echt zijn?’
Kuki woont in Nigeria en ontdekt een verlaten strandhuis vol schaduwen en schelpen. Daar ontmoet ze Enilo, een meisje dat beweert in het verlaten huis te wonen. Maar is Enilo wel wie ze zegt dat ze is?
In drie woorden
andere culturen, kleurrijk, magisch
In meer woorden
Kuki is net verhuisd. Samen met haar moeder die zwanger is, is ze ingetrokken bij dokter D, de nieuwe man van haar moeder. Ze voelt zich nog niet thuis in haar nieuwe huis. En ze heeft een hekel aan haar nieuwe school, waar het lijkt alsof iedereen haar negeert en de bazige Moji haar het leven zuur maakt. Dan ontdekt ze tijdens een wandeling door haar nieuwe buurt bij toeval een verlaten strandhuis. Dit huis heeft iets betoverend moois en griezeligs tegelijk: mozaïeken van schelpen, standbeelden en versieringen, maar ook donkere schaduwen, spiegels en een majestueuze boom in de tuin. Als ze weer naar huis wil, komt ze een meisje tegen – Enilo – dat in het verlaten huis lijkt te wonen. Kuki kan het goed vinden met Enilo en ze vindt het fijn om eindelijk een vriendin te hebben. Maar is Enilo wel wie ze zegt dat ze is?
Eerder dit jaar won schrijfster Efua Traoré een zilveren griffel met haar boek Kinderen van het drijfzand een boek dat zich afspeelt in het magische oerwoud van Nigeria. Ook in De vloek van de schelpen spelen Nigeriaanse volksverhalen en mythen een rol. Deze keer gaat het over de zogeheten Abiku, het geestenkind dat vervloekte families teistert door steeds weer opnieuw binnen die familie geboren te worden. De Abiku sterft expres op jonge leeftijd, vaak voor de pubertijd en bezorgt het gezin veel verdriet, om vervolgens opnieuw te worden geboren en die cyclus voort te zetten. Kuki’s tante gelooft hierin, maar Kuki’s moeder vindt het allemaal maar bijgelovige onzin en vertelt Kuki dat de Abiku niet echt bestaan. Pas richting het einde van het verhaal ga je als lezer, samen met Kuki, ernstig twijfelen aan die stelligheid want er gebeuren wel hele gekke dingen.
In de vloek van de schelpen maken we kennis met de culturen en tradities van Nigeria: het eten, de kleding, de manier van leven, volksverhalen en mythen. Voor mij is het lezen van dit boek echt verdwijnen in een onbekende (magische) wereld. Tegelijkertijd is het een verhaal dat over elke tiener zou kunnen gaan, waar dan ook ter wereld, want pesten en opgroeien in een samengesteld gezin komen immers overal in wereld voor. Mooi hoe Efua deze thema’s in het boek verweven heeft. In het nawoord lezen we dat Efua deze kinderboeken geschreven heeft omdat ze niet wil dat de Nigeriaanse mythes en volksverhalen in de vergetelheid raken.
Het verhaal leest als een trein en door de ruime bladspiegel en het grote lettertype, ben je zo door dit dikke boek heen. Erg handig is de woordenlijst achterin het boek waarin de Nigeriaanse termen worden uitgelegd die in het boek worden gebruikt.
Kortom: Een prachtig verhaal voor jongens en meiden vanaf een jaar of 10, dat zich afspeelt in Nigeria, over vriendschap & volksverhalen en over pesten en opgroeien in een samengesteld gezin.
