‘Ik mis Milo. Milo is mijn schildpad. Of nee, hij wás mijn schildpad.’
Als zijn schildpad Milo doodgaat, voelt een jongen zich eindeloos verdrietig. Want Milo en hij hoorden bij elkaar. Voor altijd. Van zijn moeder mag hij een ander huisdier uitkiezen. Maar hoe kan een ander dier Milo nou vervangen?
In drie woorden
Liefdevol, ontroerend en herkenbaar
In meer woorden
Als je als kind je huisdier verliest ben je ontroostbaar. Dit is voor veel kinderen een herkenbaar gevoel in een herkenbare situatie. Fijn dat er in kinderboeken aandacht aan wordt besteed. Pim Lammers schreef het prachtige Ik mis Milo welke goed zou kunnen helpen bij de verwerking van het verliezen van een dierbaar persoon of huisdier.
Het verhaal is beeldend geschreven. De gevoelens die het jongetje heeft worden duidelijk beschreven en de illustraties passen goed bij de sfeer van het verhaal. Je ziet en voelt het verdriet. Het kleurgebruik van Sanne te Loo geven mij als lezer echter een positief gevoel, het gevoel dat iemand missen oké is. Ik denk dat dit een waardevolle toevoeging is voor dit verhaal.
De hoofdpersoon in het boek mag een nieuw huisdier kiezen, maar geen enkel huisdier is hetzelfde als Milo. De één kan net zo goed zwemmen, de ander heeft een net zo mooi schild. Maar Milo was een combinatie van alles. Zal hij dan ooit nog een nieuw huisdier kunnen vinden?
Voorlezen aan kinderen vanaf ongeveer vier jaar.
