
‘Toen Vlinder werd geboren, wist haar moeder zeker dat ze haar baby de perfecte naam had gegeven. Dit zou een lief, fladderig, kleurrijk kind worden.’
Mot heet eigenlijk Vlinder, maar zo noemt alleen haar moeder haar nog. Die wil het liefst een fladderig, kleurrijk kind in een jurkje. De elfjarige Mot is zo niet. Mot houdt van zwarte kleren en van de rommelige stad waarin ze opgroeit. Uit opstandigheid koopt ze van haar spaargeld een magneet om roestig ijzer mee op te vissen uit het oude kanaal. Ze krijgt een eigen stekkie tussen de andere metaalvissers en daar vindt ze een kleine duikboot. Die boot is het begin van een geweldig avontuur; waarbij Mot de acrobaten van De Werf ontmoet, nieuwe vrienden maakt, het tegen een machtige miljonair opneemt en haar moeder beter leert kennen.
In drie woorden
Origineel, betoverend en roestig
In meer woorden
Het zal je maar gebeuren; je moeder noemt je Vlinder, maar je voelt je meer een Mot. Mot is geen meisje dat van vrolijke kleuren en fladderige kleding houdt zoals haar moeder zou willen. Zwart en comfortabel dat is wat bij Mot past. Mot heeft het gevoel dat haar moeder zich zelfs voor haar schaamt. Nooit mag ze gezien worden als haar moeder thuis klanten ontvangt om stijladvies te geven. Ook keurt haar moeder alles af wat ze wil doen. Uit protest wordt Mot een metaalvisser. En deze stap in haar leven is misschien wel de belangrijkstee stap die ze ooit heeft kunnen nemen. Een tijd vol avontuur, spanning en af en toe angst breekt aan als Mot een duikboot op heeft gevist uit het water.
Dit originele verhaal gaat over jezelf kunnen en mogen zijn, geaccepteerd worden zoals je bent. De relatie tussen Mot en haar moeder is op zijn zachtst gezegd onplezierig. De twee begrijpen elkaar niet. Als lezer voel je mee vanuit het perspectief van Mot en haar gevoelens dringen diep tot mij door. De krachtige dialogen maken dat ik me waande in de roestige wereld van Mot. Sanne Rooseboom slaagt er met personage Mot in om de ontwikkeling naar geaccepteerd worden te beschrijven in een meer dan spannend verhaal. Het boek geeft je een warm gevoel, ik zou me graag op De Werf willen wanen tussen de vriendelijke mensen en prachtige kunstwerken.
Er is een fijne afwisseling tussen de twee hoofdverhaallijnen. De ondergang van De Werf en de relatie tussen Mot en haar moeder. Deze twee verhaallijnen vormen samen een prachtig geheel waarbij er steeds gebruik is gemaakt van een kleine cliffhanger. De overwegend zwarte en bruine illustraties van Sophie Pluim sluiten naadloos aan op het verhaal. De eenvoudige stijl, het kleurgebruik, het weerspiegelt de roestige situatie waarin Mot zich bevindt zowel letterlijk als in de relatie met haar moeder.
Waarschuwing; wanneer je dit boek eenmaal open slaat weet ik niet wanneer je het weer weg wilt leggen. Uren leesplezier gegarandeerd. Vanaf een jaar of negen.