‘Pop slaapt nu al heel lang bij oma. Al meer dan tien nachtjes. “Maar alleen kinderen hebben toch een pop?” vroeg ik’
Fien gaat elke zondag met haar pop naar oma. Ze doen spelletjes en eten koekjes. De koekjes zijn veel zachter dan bij haar thuis. Oma vergeet veel. Ze vergeet zoveel dat ze op een dag moet verhuizen naar een speciaal huis voor vergeetachtige opa’s en oma’s. Pop mag bij haar logeren. Maar wanneer oma niet meer weet waar ze Pop heeft gelaten, moet Fien in actie komen.
In drie woorden
Dementie, ontroerend, grappig
In meer woorden
Fien is gek op haar oma. Als ze bij oma op bezoek is heeft ze altijd veel plezier, ze doen dan bordspelletjes, eten koekjes of tellen kraaien. Niks aan de hand, zo lijkt het. Maar er zijn wel wat bijzonderheden waar Fien zich een beetje over verbaast. Zo moet oma zwembandjes terwijl ze wel gewoon zwemdiploma’s heeft, vergeet ze waar haar sokken liggen, is ze haar telefoon kwijt terwijl ze ermee zit te bellen en zijn de koekjes die Fien krijgt wel erg zacht! Op een dag gaat het niet meer, het is beter voor oma om in een speciaal huis voor vergeetachtige mensen te wonen. Daarom gaat ze verhuizen. Vanaf die tijd bezoekt Fien oma op de nieuwe stek. Als oma dan aan Fien vraagt of Pop bij haar mag logeren vindt Fien dat goed. Zeker als ze ziet dat oma daar heel blij van wordt. Maar….kan oma wel voor Pop zorgen?
Een hartverwarmend, ontroerend verhaal over hoe een meisje omgaat met een oma die langzaamaan steeds vergeetachtiger wordt. Mark Haayema vertelt dit verhaal vanuit het gezichtspunt van een kind. Het meisje benoemt gaandeweg de symptomen van (beginnende)dementie en aanvaart dit alles op een manier waarop kinderen dat in hun onbevangenheid nog kunnen. Fien zegt ook grappige dingen die extra uit de verf komen door de humor in de tekeningen. Dit is kunstenaar Marius van Dokkum wel toevertrouwd. Hij weet met zijn schilderijen, in dit geval illustraties, altijd een gevoelige snaar te raken. Vooral bejaarden weet hij treffend neer te zetten. De humor die hij in de tekeningen weet te leggen, verzachten het leed. Want al zijn ze nog zo confronterend, je moet er hoe dan ook om lachen. Dat hebben we tijdens het voorlezen dan ook vaak gedaan. Juist de combinatie van ontroering en humor maakt dit boek ondanks het zware thema toegankelijk, herkenbaar en heel erg grappig zonder afbreuk te doen aan het verdriet dat dementie teweeg kan brengen. Zo knap gedaan! Chapeau voor auteur en illustrator!
Voor kinderen vanaf een jaar of 5.
