Geboren om te vliegen.
December leeft al een groot deel van haar leven in pleeggezinnen. Maar dat kan haar niet schelen: ze weet zeker dat ze binnenkort vleugels krijgt en weg zal vliegen. Het litteken op haar rug is daar een bewijs van. Ze springt uit steeds hogere bomen in de hoop dat haar vleugels zullen doorbreken. Dan komt ze bij Eleanor terecht: een vrouw die wilde dieren opvangt en net als zij van vogels houdt. En December krijgt een vriendin. Wil ze eigenlijk nog wel wegvliegen?
In drie woorden
Hoopvol, kwetsbaar, ontroerend
In meer woorden
Dit boek vertelt het verhaal over een meisje voor wie afscheid nemen normaler is dan hechten. Eigenlijk heeft ze het al opgegeven, de hoop op een gelukkig leven. Ze verliest het gevoel voor realiteit steeds meer uit het oog. Liever schuilt ze in haar eigen wereldje waarin ze kan geloven dat ze eerder vogel dan mens is.
Ter voorbereiding op een volledige transformatie van mens naar vogel eet ze het liefst zaden, springt ze uit bomen en zegt ze bijna niets meer. Wel schrijft ze dagelijks over haar leven in haar vogelboekje dat ze, zonder dat iemand het weet, overal mee naar toe neemt. Dit (dag) boek is de enige zekerheid in haar broze bestaan.
Haar situatie lijkt hopeloos, niemand dringt tot haar door, maar dan komt er een lichtpuntje aan de donkere hemel: December maakt kennis met Eleanor en er is een raakvlak, namelijk de interesse en liefde voor vogels. Vanaf dat moment gaat het langzaam aan bergopwaarts met December. Ze doorstaat de pesterijen van een groepje meiden op haar nieuwe school en sluit vriendschap met Cherryllynn, die zelf ook in een lastige levensfase zit, maar hier veel daadkrachtiger mee omgaat dan December. Zij heeft positieve invloed op het gedrag van December. De behoefte aan vleugels en wegvliegen zwakt steeds meer af. Lukt het December dan uiteindelijk toch om als mens met de beide benen in de wereld te staan?
Zelden las ik zo’n mooie debuut roman als deze. Het verhaal is geschreven in de ik-vorm waardoor je als lezer al gauw vertrouwd raakt met de gedachtegang van de hoofdpersoon. Haar gedachten zijn slecht zichtbaar voor haar omgeving. Omdat ze zich niet goed kan uiten worden er alsmaar verkeerde conclusies getrokken door zowel haarzelf als haar omgeving. Een voorbeeld hiervan is de veronderstelling die ze heeft bij het zien van de opgezette vogels van haar pleegmoeder. Wat ik heel mooi beschreven vind is haar manier van denken en de manier waarop ze vriendschap sluit met Cherryllynn, die door anderen min of meer uitgesloten wordt omdat ze een transmeisje is. December heeft dit niet eens in de gaten (het wordt ook niet genoemd door de auteur), ze sluit vriendschap om wie Cherryllynn is, namelijk een lieve, betrouwbare, moedige vriendin.
In het hele verhaal is de kwetsbaarheid en eenzaamheid van December voelbaar. Heel mooi is hoe de schrijfster toewerkt naar een gevoel van vrijheid voor December. Wat een prachtig boek!
