“Haastig zocht Lennox zich een weg door de wachtkamer. Hij speurde de gezichten af. Achterin zag hij hem zitten. ‘Pap!’ “
“Het leek allemaal zo goed te gaan vorig jaar in de vierde. Ik had Sergio en Dylan en ik had Lindsey.” Lees verder
‘Met een droge mond van de spanning bereikte Francisco het grote bagageruim, waar hij zich tussen de kisten, koffers en tassen verstopte. ‘
“Aan het eind van de stille weg zie hij het liggen. Hij wil het terrein op rijden, maar een vent vol tattoos komt naar hem toe.
‘Wat komen we doen?’
‘Ik eh…’
‘We zitten hier niet op pottenkijkers te wachten, jochie. Door wie ben je gestuurd?”
“Kimia staart in haar handpalmen. Ze kijkt erin alsof het de handpalmen van iemand anders zijn. De jaren verstreken met hard werken. De dagen hadden geen verschil. Werken. Slapen. De pijn verbijten. De hoop bewaren. Bang zijn.
Ze is negentien.”
‘Soms is de verwachting erger dan wat er gebeurt.’
‘De postbesteller wist wat zijn komst teweeg kon brengen, Brieven brengen bijna altijd voorspoed of onheil. De wissewasjes van het leven verdienen nu eenmaal geen postzegel.’
” ‘Wat moet ik zien?’ vroeg papa. ‘Ik zie niets.’ De trein reed maar door.”
Dit huis heeft een eigen wil… Durf jij naar binnen? Lees verder
‘Mijn nieuwe broer en ik moeten samen iets leuks gaan doen van mama en zijn papa.’ Lees verder
